\pochwycić za rękę схватить за руку; \pochwycić w objęcia схватить в объятия;
1. schwycić, złapać 2. spostrzec
pochwycić za rękę — схвати́ть за́ руку
pochwycić w objęcia — схвати́ть в объя́тия
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
pochwycić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, pochwycićcę, pochwycićci, pochwycićchwyć, pochwycićcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} szybkim ruchem wziąć coś do rąk, zębów (o zwierzętach); chwycić, złapać, porwać za coś :… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
pochwycić — dk VIa, pochwycićcę, pochwycićcisz, pochwycićchwyć, pochwycićcił, pochwycićcony 1. «wziąć, ująć; złapać za coś» Pochwycić kogoś za rękę. Pochwycił stojącą w kącie strzelbę. Pochwycił syna w ramiona, w objęcia. ◊ Pochwycić władzę, rządy, ster… … Słownik języka polskiego
język — m III, D. a, N. językkiem; lm M. i 1. «narząd w jamie ustnej, składający się z elastycznych mięśni, pokryty błoną śluzową, mieszczący narządy smaku, biorący udział w ssaniu, żuciu i połykaniu pokarmów; u ludzi ponadto jeden z najważniejszych… … Słownik języka polskiego
przechwycić — dk VIa, przechwycićcę, przechwycićcisz, przechwycićchwyć, przechwycićcił, przechwycićcony przechwytywać ndk VIIIa, przechwycićtuję, przechwycićtujesz, przechwycićtuj, przechwycićywał, przechwycićywany 1. «zabrać coś, co jest przeznaczone dla… … Słownik języka polskiego
ruch — m III, D. u; lm M. y 1. «zmiana położenia punktu materialnego (ciała) w stosunku do innych punktów dokonująca się w czasie; posuwanie się, przesuwanie się w pewnym kierunku» Ruch ciał w przestrzeni. Obserwować ruch spadającego przedmiotu. ∆ anat … Słownik języka polskiego
schwycić — dk VIa, schwycę, schwycićcisz, schwyć, schwycićcił, schwycićcony 1. «chwytając ująć coś lub kogoś, wziąć gwałtownie; złapać, pochwycić» Schwycić laskę a. za laskę. Schwycić piłkę. Schwycić kogoś w ramiona, za rękę, za kołnierz. Schwycić rybę na… … Słownik języka polskiego
ucapić — dk VIa, ucapićpię, ucapićpisz, ucap, ucapićpił, ucapićpiony pot. «pochwycić, złapać, ująć» Ucapił go za rękę … Słownik języka polskiego
schwycić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, schwycićcę, schwycićci, schwyć, schwycićcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} szybko złapać coś lub kogoś, wziąć coś gwałtownym ruchem do rąk, łap lub zębów (o zwierzętach);… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
